Co to jest GŁÓWNY NURT EKONOMII

Definicja GŁÓWNY NURT EKONOMII: Główny nurt ekonomii (zwany też syntezą neoklasyczną) stanowi próbę połączenia różnych teorii ekonomicznych, głównie przedmiotów teorii keynesowskiej i monetaryzmu. To jest aktualnie najprawdopodobniej w najwyższym stopniu dostępny kierunek myślenia ekonomicznego na świecie. W historii ekonomii występowały okresy dominacji różnych teorii. Do lat 30-tych obowiązywało, właściwe z teorią neoklasyczną przekonanie, że konkurencyjny rynek potrafi efektywnie skoordynować wszystkie decyzje gospodarcze. Wierzono, że dostosowania popytu i podaży na różnych rynkach dóbr, pracy i pieniądza następują błyskawicznie przez zmiany cen, zatem gospodarka jako całość będzie prawie zawsze znajdowała się w stanie równowagi: pełnego zatrudnienia pracy i kapitału. Dopiero od czasu Wielkiego Kryzysu w latach 1929-1933, z jego wielkim i uporczywym bezrobociem, datuje się prężny postęp makroekonomii jako dyscypliny. Początkowo, odpowiedzią na kłopoty z objaśnieniem zjawisk recesyjnych stała się teoria keynesowska. Mówiła ona, że rynek pracy i rynki dóbr w zasadzie nie są w stanie dostosować się do stanu równowagi ze względu na sztywność cen, a zatem gospodarka może w ogóle dążyć do pełnego zatrudnienia i eliminacji bezrobocia. Jeżeli stan bezrobocia trwa długo, niesie za sobą wydatki społeczne, biedę i poczucie wykluczenia. By temu przeciwdziałać, potrzebna jest interwencja rządu (odpowiednia polityka pieniężna i fiskalna). Główny nurt ekonomii powstał jako próba syntezy wszystkich tych kierunków. Ekonomiści głównego nurtu uważają, że gospodarka ma, co prawda, samoczynny system powrotu do pełnego zatrudnienia (tak, jak sądzą zwolennicy teorii neoklasycznej), lecz działa on zbyt wolno. Uznają (tak jak zwolennicy teorii keynesowskiej), że w krótkim okresie polityka antycykliczna może abyć efektywna w likwidacji bezrobocia. Sądzą przy tym (tak, jak monetaryści), że istnieją ograniczenia dla interwencji państwa. W długim okresie przyrost ilości pieniądza bez wzrostu produkcji dóbr i usług przynosi jedynie inflację, podobne są efekty ekspansywnej polityki budżetowej. Co więcej, deficyty budżetowe prowadzą do narastania długu publicznego. Konieczność jego spłaty może zmusić rząd do późniejszego podniesienia podatków i odwrócenia dotychczasowej polityki, korzystnej dla krótkookresowego wzrostu gospodarczego