Co to jest TEORIA EGZOGENICZNEGO WZROSTU

Definicja TEORIA EGZOGENICZNEGO WZROSTU: Teoria egzogenicznego wzrostu to teoria ekonomiczna tłumacząca mechanizmy i systemy rozwoju gospodarczego bazująca na teorii neoklasycznej. Teoria ta dominowała w ekonomii poprzez moment 40 lat (1945-1985). Teoria ta zakłada, że przyrost gospodarczy jest rezultatem oddziaływania 3 czynników: • wzrostu nakładów pracy żywej (a więc wzrostu liczby pracujących); • wzrostu nakładów kapitału (maszyn i budynków), osiąganemu dzięki wysokiej stosunku inwestycji do PKB; • postępu naukowo-technicznego (zakładano, że postęp naukowotechniczny jest egzogeniczny, a więc jego tempo jest niezależne od polityki gospodarczej (zwyczajnie w danym okresie badacze dokonują pewnej liczby odkryć). Według teorii egzogenicznego wzrostu, jeśli tylko względnie ubogi państwo zdobędzie się na wystarczająco duży wysiłek w zakresie inwestycji, skutkiem będzie błyskawiczny przyrost PKB. Co więcej, pomiędzy państwami powinna występować tendencja do tak zwany realnej konwergencji – państwa uboższe powinny rozwijać się szybciej od zamożniejszych. Za zjawiskiem tym stoi oczywisty, z punktu widzenia ekonomii neoklasycznej, system: w regionach ubogich robota jest niedroga, zaś kapitał relatywnie drogi ponieważ jest go mało (regiony ubogie mają niewielkie dochody, a zatem i niewielkie oszczędności). Jeśli kapitału jest mało, krańcowa korzyść z jego użycia jest wysoka. Znaczy to, że z inwestycji obok uboższym osiąga się większy zwrot niż na terytorium bogatym, gdzie kapitał jest względnie niedrogi i jest go dużo. Stanowi to zachętę do przepływu kapitału z regionów bogatszych do uboższych, to zaś wiedzie do szybszego tempa wzrostu regionów biednych. Szybsze tempo wzrostu regionów biednych nie wymaga zresztą nawet importu kapitału. Używana w szablonowych modelach wzrostu gospodarczego neoklasyczna funkcja produkcji opisująca mechanizm przetwarzania czynników produkcji (pracy i kapitału) w dobra i usługi charakteryzuje się spadającymi krańcowymi produktywnościami czynników produkcji, wraz ze wzrostem ich ilości. Znaczy to, że w gospodarce, gdzie kapitału jest mało, każda dodatkowa jego jednostka zaoszczędzona i zainwestowana daje w wyniku wyższy przyrost produkcji, niż w gospodarce rozwiniętej. Przy tej samej stopie oszczędności, gospodarka słabiej rozwinięta będzie rosła szybciej od bogatszej. Najważniejszymi wskaźnikami określającymi długookresowe zdolności wzrostu gospodarczego w modelach egzogenicznego wzrostu abył postęp technologiczny, i charakteryzująca efektywność mechanizmów inwestycyjnych przyrostowa kapitałochłonność. Warto zauważyć, że modele egzogenicznego wzrostu koncentrowały się na odtworzeniu samego systemu kumulowania się czynników produkcji, mniejszą uwagę poświęcając polityce gospodarczej – modele te mogły służyć do opisu wzrostu gospodarczego i w państwach o gospodarce rynkowej, i centralnie planowanej, i uzasadnić każdą politykę gospodarczą, która tylko zapewniałby przyrost stopy i efektywności inwestycji