Co to jest REFORMA EMERYTALNA

Definicja REFORMA EMERYTALNA: Reforma emerytalna bazuje zwykle na wymianie mechanizmu emerytalnego, któremu grozi niewypłacalność, na mechanizm, gdzie wysokość wypłat dostosowana jest do sumy zaoszczędzonych i zainwestowanych składek emerytalnych pracownika. Reformom emerytalnym towarzyszy często wydłużanie wieku produkcyjnego przez podwyższenie minimalnego wieku przechodzenia na emeryturę (w tym zrównaniu wieku emerytalnego obu płci, zwłaszcza wobec faktu, że kobiety żyją przeciętnie o kilka lat dłużej niż mężczyźni), po drugie - przez likwidację wyjątków od tej zasady, a więc możliwości wcześniejszego przechodzenia na emerytury. Wobec powszechnego faktu, jakim jest starzenie się społeczeństw, wyższy wiek emerytalny przyczynia się do wydłużania aktywności zawodowej, poprzez co rośnie wysokość przyszłych emerytur. Innym kierunkiem reformy jest przyzwolenie na mechanizm emerytur dobrowolnych, którego celem jest podwyższenie stopy oszczędności społeczeństwa. Z punktu widzenia pracowników zarówno mechanizm stary (repartycyjny) jak i nowy (kapitałowy) są podobne, ponieważ do obu płacą składki i z obu otrzymują świadczenia. W systemie kapitałowym ich wysokość zależy od wysokości zebranych aktywów finansowych i stopy zwrotu w momencie ich gromadzenia. W systemie repartycyjnym wysokość wypłacanych świadczeń zależy z kolei głównie od demografii: starzenia się społeczeństwa i stopy zatrudnienia. Im więcej jest osób pracujących, którzy wpłacają składki do mechanizmu, tym wyższy możliwy poziom pozyskiwanych świadczeń. Mechanizm repartycyjny obciążony jest ryzykiem politycznym i ryzykiem niewypłacalności mechanizmu emerytalnego. By minimalizujeć ryzyko związane z danym systemem finansowania emerytur, najczęściej tworzy się tak zwany mechanizmy mieszane. Takie właśnie abyły źródła wprowadzonej w 1999 r. reformy emerytalnej w Polsce. Nowy mechanizm składa się z trzech filarów. Pierwszy z nich stanowi zreformowany Zakład Ubezpieczeń Socjalnych. Przynależność do I filaru jest powszechna i obowiązkowa. Działa on jak dotychczasowy mechanizm repartycyjny. Drugi filar tworzą otwarte fundusze emerytalne (OFE), które w naszym imieniu zarządzają częścią obowiązkowo odprowadzonych składek emerytalnych. Suma składek do I i II filaru stanowi obciążenie pracownika i pracodawcy. Dla osób urodzonych po 1968 r. przynależność do OFE jest obowiązkowa, generacje urodzone między 1949 a 1968 mogły wybrać pomiędzy starym a nowym systemem, z kolei osoby urodzone przed 1949 r. pozostały w starym systemie nieopłaconym. Uczestnictwo w III filarze jest dobrowolne. Z braku zachęt podatkowych ten filar znajduje się ciągle w powijakach - pracownicze programy emerytalne rozwinęły się na zbyt małą skalę, a indywidualne oszczędzanie na starość stanowi ciągle margines