Co to jest TEORIA NEOKLASYCZNA

Definicja TEORIA NEOKLASYCZNA: Ekonomia klasyczna wywodziła się od artystów teorii ekonomii, a zwłaszcza XVIII-wiecznego angielskiego ekonomisty Adama Smitha i żyjącego nieco później Davida Ricardo. Jej dalszy postęp – który doprowadził do pojawienia się terminu ekonomii neoklasycznej – związany abył w szczególności z postępem teorii równowagi ogólnej i teorii użyteczności, związanej z nazwiskiem Alfreda Marshalla. Ta szkoła myślenia dominowała w ekonomii aż do lat 30-tych, kiedy większą popularność zdobyła teoria keynesowska. W końcu lat 70-tych nastąpił jednak renesans teorii neoklasycznej: W ekonomii neoklasycznej zakłada się, że: • rynek funkcjonuje w sposób bardzo sprawny, a wszystkie podmioty gospodarcze zachowują się w sposób racjonalny. Ceny zawsze równoważą popyt z podażą, zarówno odnosząc się do dóbr, jak i czynników produkcji; • producenci dążą do maksymalizacji zysków, a konsumenci starają się zmaksymalizować użyteczność (a więc korzyść z konsumpcji dóbr); • wszystkie podmioty mają też ograniczenie budżetowe – nie mogą wydać więcej środków, niż zarobiły; • podmioty spotykają się na rynku, gdzie każdy stara się zrealizować własne cele, działając niezależnie i wykorzystując wszelakie dostępne wiadomości. W wyniku działania rynku, impulsy produkcji (kapitał i robota) używane są do wytwarzania towarów i usług odpowiednio z potrzebami społeczeństwa. Swobodne kształtowanie się cen towarów, usług i czynników produkcji z jednej strony i swobodne decyzje maksymalizujących zyski producentów i inwestorów z drugiej powodują, że społeczeństwo wytwarza z posiadanych zasobów max. możliwy do wytworzenia PKB. Spośród czynników produkcji pierwszy – robota – przyrasta głównie w rezultacie wzrostu liczby ludności, drugi zaś – kapitał – w rezultacie oszczędzania i inwestowania części dochodu poprzez racjonalnie zachowujące się podmioty gospodarcze. W wyniku akumulacji czynników produkcji wzrastają zdolności wytwórcze, a w ślad za tym dochody i popyt. Ekonomia neoklasyczna doprowadziła do ukształtowania się teoretycznych modeli wzrostu gospodarczego, zwanych modelami egzogenicznego wzrostu. Modele te ewoluowały z czasem, w miarę zdobywania doświadczeń w analizowaniu mechanizmów wzrostu gospodarczego. Zasadnicze porady dawane poprzez ekonomię neoklasyczną nie uległy jednak zmianie: głównym warunkiem przyspieszenia wzrostu gospodarczego jest zapewnienie gospodarce bezpieczeństwa i dobrego funkcjonowania instytucji publicznych (na przykład wymiaru sprawiedliwości), sprawnego działania rynku i powstanie odpowiednich zachęt dla oszczędzania i przedsiębiorczości. Taka polityka spowoduje, że wcześniej czy później każdy naród wkroczy na ścieżkę przyspieszonego rozwoju. W świetle teorii neoklasycznej nie jest z kolei możliwe przyspieszenie rozwoju przez zwiększenie emisji pieniędzy lub zwiększenie poprzez rząd deficytu budżetowego. Skutkiem takiego zwiększenia nominalnego popytu będzie zwykle zwyczajnie przyrost inflacji, na krótką metę nie dający znaczących korzyści wzrostowych, a na dłuższą metę wręcz szkodliwy dla rozwoju