Definicja Nadczynność tarczycy

Co to znaczy NADCZYNNOŚĆ TARCZYCY (HYPERTHYTEOSIS, THYTEOTOXICOSIS) - CHOROBA GRAVESA-BASEDOWA: Zwana jest młodzieńczą nadczynnością tarczycy, charakteryzująca się przyspieszeniem mechanizmów metabolicznych we wszystkich tkankach, co jest rezultatem nadprodukcji hormonów tarczycy, występującej przeważnie wskutek autoimmunizacji tarczycy.
symptomy u dzieci i młodocianych to: wole, tachykardia, nerwowość, podwyższone ciśnienie skurczowe, wytrzeszcz oczu, powiększone łaknienie, strata masy ciała (mimo dużego łaknienia), drżenia mięśniowe, zła tolerancja ciepła, przyspieszone tętno, szmer skurczowy naczyniowy słyszalny przy mostku, amplituda ciśnień powstała w konsekwencji podwyższania się skurczowego ciśnienia tętniczego krwi, a obniżania - rozkurczowego, przyspieszenie wzrostu i dojrzewania kostnego.
Leczenie dolegliwości Gravesa-Basedowa jest objawowe i bazuje na podawaniu leków ekipy tionamidów w celu blokowania syntezy hormonów tarczycy.
Inne postaci nadczynności tarczycy to: tyreotoksykoza pochodzenia nieimmunologicznego, gruczolak przysadki produkujący TSH