Co to jest WZROST GOSPODARCZY

Definicja WZROST GOSPODARCZY: Wytwór Krajowy Brutto (PKB) w przeliczeniu na głowę mieszkańca państwie stanowi bardzo ważną / najlepszą ze znanych miarę poziomu rozwoju gospodarczego, a długookresowy przyrost PKB w wielu sytuacjach stanowi główny cel polityki gospodarczej, którą prowadzi państwo. Wszelakie inne typowe cele polityki gospodarczej - na przykład walka z inflacją, dbałość o równowagę budżetową, czy dążenie do ograniczenia deficytu handlowego - mają jedynie charakter krótkookresowy i służą jak najszybszemu długookresowemu wzrostowi PKB. We współczesnym świecie obserwujemy duże różnice w poziomie PKB na głowę mieszkańca. Przyczyną nierównomiernego rozwoju państw świata jest głównie różna dynamika wzrostu gospodarczego w momencie ostatnich 200 lat. Szacuje się, że jeszcze 200 lat temu poziom rozwoju Indii nie odbiegał sporo od poziomu rozwoju Europy Zachodniej, w trakcie gdy dzisiaj występuje dziesięciokrotna różnica PKB na głowę mieszkańca między tymi dwoma obszarami. Przyrost PKB na głowę mieszkańca Europy wynosił w ciągu ostatnich 200 lat średnio około 1,5% rocznie, zaś przyrost PKB na głowę mieszkańca Indii niecałe 0,5%. Tak z pozoru niewielka różnica, kumulująca się poprzez 200 lat, doprowadziła to potężnych różnic obserwowanych dzisiaj. W roku 1960 PKB na głowę mieszkańca państw OECD wynosił 8,9 tys. USD (mierzony według cen z roku 2000), Ameryki Łacińskiej 3,7 tys. USD, Afryki Subsaharyjskiej 1,7 tys. USD, a Azji Południowo-Wschodniej 0,6 tys. USD. Przyrost gospodarczy tych ogromnych regionów świata w latach 1960-2000 abył bardzo różny. W państwach OECD PKB na głowę mieszkańca rósł w przeciętnym tempie 2,7% rocznie, w Ameryce Łacińskiej 1,6%, w Azji Południowo-Wschodniej aż 4,8%, a w Afryce Subsaharyjskiej raptem 0,4% rocznie. To wystarczyło, by uczynić Czarny Ląd najuboższą częścią świata. Dziś PKB na głowę mieszkańca wynosi tam 2 tys. USD, wobec 28 tys. USD na głowę mieszkańca w państwach OECD. Natomiast PKB na głowę mieszkańca Azji Południowo-Wschodniej wzrósł aż siedmiokrotnie, do poziomu 4 tys. USD, bez pośpiechu czyniąc z tego regionu jedno z centrów światowej gospodarki. Teoria ekonomii stara się od dziesięcioleci wyjaśnić powody zróżnicowania długookresowego tempa rozwoju gospodarczego i sformułować zalecenia dla polityki gospodarczej sprzyjające postępowi. Poprzez 40 lat (1945-1985) w ekonomii dominowała teoria egzogenicznego wzrostu, zakładająca, że przyrost gospodarczy jest prostym rezultatem wzrostu nakładów pracy i kapitału produkcyjnego, a postęp naukowo-techniczny nie zależy od prowadzonej polityki gospodarczej. W latach 80-tych zaczęła kształtować się jednak nowa teoria endogenicznego wzrostu, oparta na przekonaniu, że impulsy produkcji (robota i kapitał) mogą abyć używane z różną efektywnością, a tempo, w jakim następuje postęp naukowo-techniczny, zależy od odpowiedniej polityki danego państwie. Zamieszczone przykłady pokazują, jak ogromne mogą abyć różnice w tempie rozwoju państw w długim okresie. W ciągu XX wieku PKB na głowę mieszkańca Japonii wzrósł 18 razy, efektem czego państwo awansował z grona najuboższych do najwyżej rozwiniętych gospodarek świata i niemal dogonił Stany Zjednoczone, które abyły jednym z najwyżej rozwiniętych państw świata w 1900 roku, lecz przyrost PKB na głowę mieszkańca w XX wieku abył tylko siedmiokrotny. Szybszy postęp Włoch od Ogromnej Brytanii spowodował, że oba państwa niemal zrównały się poziomem rozwoju mimo różnego punktu startu (w 1900 roku PKB na głowę mieszkańca Włoch stanowił tylko 40% brytyjskiego).natomiast powolny przyrost gospodarczy Argentyny spowodował, że państwo ten – kiedyś należący do najzamożniejszych - stracił dystans do Stanów Zjednoczonych i Europy Zachodniej