Co to jest KONWERGENCJA REALNA

Definicja KONWERGENCJA REALNA: Realna konwergencja to w teorii ekonomii zdolność gospodarki słabiej rozwiniętej do szybszego wzrostu gospodarczego, w wyniku którego początkowa różnica w poziomie PKB na mieszkańca w relacji do państw bogatszych z czasem zanika. Prawidłowość taka została zauważona i dowiedziona empirycznie w licznych sytuacjach, na przykład stanów tworzących USA i japońskich prefektur. We wszystkich tych sytuacjach zanotowano wartość tak zwany współczynnika konwergencji na poziomie około 2%, co znaczy, że w dłuższym okresie przyrost regionów ubogich jest o tyle wyższy od wzrostu regionów bogatych, że średniorocznie nadrabiane jest około 2% istniejącej początkowo luki w rozwoju. Z punktu widzenia neoklasycznej ekonomii, za zjawiskiem tym stoi oczywisty system: w regionach ubogich robota jest niedroga, zaś kapitał relatywnie drogi, gdyż jest go mało. Jeśli kapitał jest drogi, korzyść z jego użycia jest wysoka. Znaczy to, że z inwestycji obok uboższym osiąga się większy zysk niż na terytorium bogatym, gdzie kapitał jest względnie niedrogi (ponieważ jest go dużo). Stanowi to też zachętę do przepływu kapitału z regionów bogatszych do uboższych, to zaś wiedzie do szybszego tempa wzrostu regionów biednych. Realną konwergencję wyjaśnia zarówno schemat egzogenicznego wzrostu, jak i schemat endogenicznego wzrostu. O ile jednak w pierwszym przypadku zwraca się uwagę na wyższe stopy zysku osiągane w regionach uboższych z inwestycji kapitałowych, to w teorii endogenicznego wzrostu najważniejsza jest możliwość szybszego „uczenia się” poprzez państwa, które gonią inne, silniej rozwinięte, w razie prowadzenia dobrej polityki gospodarczej. Tłumaczy to, dlaczego realna konwergencja nie zawsze występuje pomiędzy państwami: na przeszkodzie może jej stanąć zła polityka gospodarcza. W UE również zauważono zjawiska realnej konwergencji, choć ich tempo abyło w poszczególnych państwach różne. W razie Irlandii realna konwergencja doprowadziła do nadrobienia wielowiekowych zaniedbań i do przegonienia w w miarę krótkim czasie innych państw Unii pod względem poziomu PKB na mieszkańca. Nieco wolniejsza, lecz również wyraźna tendencja do szybkiej konwergencji wystąpiła w Hiszpanii i Portugalii. Najwolniej mechanizm ten następował w Grecji, głównie w konsekwencji popełnionych poprzez ten państwo poważnych błędów w polityce gospodarczej. Konwergencja realna jest zjawiskiem o charakterze długookresowym. W UE widać ją zwłaszcza na przykładzie Irlandii, Hiszpanii i Portugalii