Co to jest BEZROBOCIE

Definicja BEZROBOCIE: Bezrobocie znaczy sytuację, kiedy część osób poszukujących pracy nie może jej znaleźć. Pojawia się wówczas, gdy podaż pracy przewyższa popyt na pracę. Bezrobocie jest zatem stanem gospodarki, gdzie część zasobów pracy pozostaje niewykorzystana. Bezrobocie można podzielić na dobrowolne i przymusowe. • Bezrobocie dobrowolne to sytuacja osób, które z różnych przyczyn decydują się na zmianę pracy i szukają nowego zajęcia lub czekają na rozpoczęcie już umówionej pracy. Bezrobocie dobrowolne jest częścią bezrobocia frykcyjnego, które powstaje na skutek barier w przepływie informacji i odzwierciedla naturalny mechanizm fluktuacji pracowników; upływa trochę czasu zanim przyszły pracownik i zatrudniający odnajdą się nawzajem, gdyż nie ma dwóch takich samych prac i dwóch takich samych pracowników. • Bezrobocie przymusowe pojawia się wtedy, kiedy osoba chciałby podjąć pracę za daną płacę na rynku, lecz nie może jej znaleźć bez względu na wysiłek włożony w poszukiwania. W gospodarce rynkowej powstawanie i likwidacja miejsc pracy jest naturalnym procesem. Ze względu na niedopasowanie kwalifikacyjne popytu i podaży pracy część osób, która chciałby podjąć pracę może pozostawać poza zatrudnieniem. Taką sytuację określa się mianem bezrobocia strukturalnego. Ono też nie wynika z braku miejsc pracy, choć jest przymusowe. Istnieje sporo przyczyn bezrobocia przymusowego; najważniejszą jest jednak wadliwe funkcjonowanie rynku pracy. Ich przykładem jest sztywność płac realnych w dół, a więc niemożność ich obniżenia tak, by zwiększył się popyt na pracę i spadło bezrobocie. Jednym z powodów tej sztywności jest działalność związków zawodowych, które w imieniu pracowników negocjują warunki płacy i pracy. Pojedynczy pracownik zajmuje słabą pozycję przetargową, mając naprzeciw siebie dużego pracodawcę, a poprzez to niewielki wpływu na wysokość płacy. Jeżeli związki zawodowe reprezentują wielu pracowników, często potrafią wynegocjować wyższą płacę za tę samą pracę niż pojedynczy pracownik. W wyniku rosną wydatki pracy i odpowiednio z prawem malejącego krańcowego produktu pracy, spółki zatrudniają mniej pracowników. W skutku powstaje bezrobocie. Należy podkreślić, że związki zawodowe reprezentują zwykle wyłącznie już zatrudnionych pracowników, a nie niepracujących. Z tego powodu, zależy im na wysokim wzroście wynagrodzeń, a nie na ich obniżaniu i zwiększaniu zatrudnienia. Wobec silnej pozycji negocjacyjnej pracowników, o wielkości bezrobocia decyduje stan koniunktury. W trakcie recesji spółki wytwarzają mniej produktów, więc zwalniają pracowników, ponieważ wydatki zatrudnienia zaczynają przekraczać przychody, ale nie obniżają płac realnych, co mogłoby temu częściowo zapobiec. Inne powody bezrobocia przymusowego to wysokie klin podatkowy, wysoka płaca min., wysoki stopień prawnej ochrony zatrudnienia, niska mobilność pracowników (gotowość do zmiany miejsca pracy), niesprawność działania pośrednictwa pracy. Najczęściej stosowaną miarą bezrobocia jest stopa bezrobocia, a więc stosunek ilości niepracujących do łącznej liczby niepracujących i zatrudnionych, wyrażona w procentach.Stopę bezrobocia mierzy się jako relację liczby niepracujących do liczby osób pracujących i niepracujących (tzn. łącznej podaży pracy). Dane mogą pochodzić z urzędów pracy (bezrobocie rejestrowane), jednak bardziej prawidłowe rezultaty uzyskuje się w dzięki szczególnym anonimowym ankietom wysyłanym do gospodarstw domowych. Niestety, jeśli ludzie masowo zatajają pracę w szarej strefie, pomiar bezrobocia ulega zakłóceniu (wyliczane stopy są wyższe niż w rzeczywistości). Przypadek taka panowała najprawdopodobniej zarówno w Hiszpanii w latach 90-tych, jak i aktualnie w Polsce