Co to jest POLITYKA FISKALNA

Definicja POLITYKA FISKALNA: Polityka fiskalna znaczy decyzje rządu na temat wielkości i struktury kosztów publicznych, źródeł ich sfinansowania (w tym zwłaszcza wysokości i struktury dochodów podatkowych) i deficytu budżetowego. Polityka fiskalna stanowi, w okolicy polityki pieniężnej, jeden z głównych filarów polityki gospodarczej państwa w krótkim i średnim okresie (polityki makroekonomicznej). Celem polityki fiskalnej jest w pierwszej kolejności dostarczanie dóbr publicznych i zagwarantowanie finansowania niezbędnych kosztów państwa. Tradycyjnie uważa się, że w drugiej kolejności celem polityki fiskalnej może abyć też eliminacja nadmiernych wahań rozwoju gospodarczego w krótkim i średnim okresie. Narzędziami tej polityki są: stopy opodatkowania, różnorodne opłaty publiczne i deficyt budżetowy. Należy jednak pamiętać, że sporo spośród tych narzędzi ma swój skutek również w dłuższym okresie: • Nadmierne stopy podatkowe prowadzą do wzrostu fiskalizmu, negatywnie wpływającego na długookresowy przyrost gospodarczy przez skutek wypychania kosztów prywatnych, w tym zwłaszcza inwestycji. • Opłaty publiczne, zwłaszcza w zakresie kosztów społecznych, przyczyniają się do ukształtowania instytucji państwa opiekuńczego. O ile społeczeństwo chętnie akceptuje przyrost takich kosztów, o tyle próby ich ograniczania spotykają się zwykle z protestami społecznymi. Innymi słowy, nie to jest zbyt skuteczne narzędzie polityki gospodarczej, ponieważ nie daje się go w efektywny sposób dostosowywać do sytuacji gospodarczej. • Deficyt budżetowy, kumulujący się poprzez następne lata, prowadzi do wzrostu długu publicznego, a więc zadłużenia państwa w relacji do prywatnych inwestorów. We współczesnej ekonomii uważa się, że polityka fiskalna nie powinna prowadzić do takiego ukształtowania się jej parametrów, które niekorzystnie wpływają na długookresowy przyrost gospodarczy. W szczególności nie powinna więc prowadzić do stałego wzrostu długu publicznego. Bierze się stąd koncepcja, że finanse publiczne powinny abyć zrównoważone w ramach cyklu koniunkturalnego - w latach spowolnienia rozwoju dopuszczalne jest pojawienie się deficytu budżetowego, lecz w latach ożywienia polityka fiskalna powinna dążyć do ukształtowania się nadwyżki i spłacić długi, zaciągnięte w momencie spowolnienia. Również struktura i wysokość podatków powinna minimalizować niekorzystny wpływ fiskalizmu na przyrost gospodarczy, a wśród kosztów państwa powinny znaleźć się niezbędne opłaty prorozwojowe (na przykład opłaty na postęp niezbędnej infrastruktury, edukację i badania naukowe)