Co to jest KRZYWA PHILIPSA

Definicja KRZYWA PHILIPSA: Krzywa Phillipsa pochodzi od nazwiska ekonomisty Albana W. Phillipsa, który analizując dynamikę płac i bezrobocia w Ogromnej Brytanii od drugiej połowy XIX w. do połowy XX w. zaobserwował odwrotną zależność pomiędzy tymi zmiennymi. Krzywa Phillipsa to przedstawiony graficznie związek między tempem wzrostu płac a poziomem bezrobocia. Im niższa stopa bezrobocia, tym większa dynamika wzrostu płac. W uwarunkowaniach niskiego bezrobocia, by znaleźć i zatrudnić nowych pracowników, pracodawcy muszą oferować wyższy poziom płac niż w wypadku, gdy bezrobocie jest wysokie i sporo osób poszukuje pracy. Niskie bezrobocie dodatkowo zachęca już pracujących do formułowania wyższych żądań płacowych. Krzywa Phillipsa może abyć również interpretowana szerzej: jako związek pomiędzy wysokością bezrobocia i inflacją (szybszy przyrost płac – przy niezmienionej wydajności pracy - skutkuje przyrost inflacji). Prowadzi to do wniosku, że w polityce gospodarczej może istnieć wybór: niższe bezrobocie za cenę wyższej dynamiki cen. To błędne przekonanie powszechne abyło do lat 70-tych XX w., kiedy to w wielu państwach rozwiniętych akceptowano szybszy przyrost inflacji w nadziei na obniżenie rosnącego bezrobocia. Z czasem okazało się jednak, że tego typu polityka gospodarcza jest całkowicie nieskuteczna w walce z bezrobociem, a jedynie prowadzi do wyższej inflacji. Odwrotna zależność pomiędzy inflacją a bezrobociem może mieć gdyż jedynie charakter krótkookresowy – na dłuższą metę nie można „kupić” niższego bezrobocia za cenę wyższej inflacji. Teoretyczny schemat, który pokazuje, dlaczego krzywa Phillipsa może pokazywać prawdziwą relację pomiędzy inflacją a bezrobociem jedynie na krótką metę, a nie zależność długookresową wprowadził do ekonomii Edmund Phelps. W jego modelu, ważny wpływ na zmiany płac mają oczekiwania inflacyjne pracowników. Kiedy wraz ze wzrostem płac nominalnych zwiększa się także poziom cen, siła nabywcza ich wynagrodzeń nie wymienia się. W takim przypadku nie jest racjonalne zwiększanie poprzez nich nakładów pracy, a więc podejmowanie zatrudnienia. W krótkim okresie – ulegając tak zwany iluzji pieniądza – pracownicy mogą jednak podejmować pracę uważając, że nastąpił przyrost płac. Phelps dowodzi, że ze względu na oczekiwania zmian inflacji w przyszłości, pracownicy nie dają się jednak zaskakiwać w sposób systematyczny. W skutku, polityka gospodarcza powodująca przyrost inflacji nie jest efektywna w walce z bezrobociem. Po przejściowym wzroście zatrudnienia, bezrobocie wraca do starego poziomu, w trakcie gdy inflacja pozostaje na poziomie wyższym